Patrick Bobeck, bron TTM.nl (juli 2015)

​Wie op Youtube “ vluchtelingen Calais” invoert, ziet tientallen filmpjes van steeds wanhopiger wordende vluchtelingen die proberen de oversteek naar Engeland te maken. Vroeger ging dat nog  heimelijk en braken ze stiekem in een vrachtwagen om zich vervolgens te verstoppen tussen de lading. Tegenwoordig gebeurt dat open en bloot. Er verschijnen verhalen in de pers dat er steeds vaker geweld aan te pas komt tegen eenieder die hen belet om het voertuig te betreden.  Engeland is voor vele van deze vluchtelingen het beloofde land, omdat er nauwelijks een taalbarrière bestaat. Bovendien zijn Britse werkgevers minder terughoudend  om illegalen een baan te verschaffen.

Reeds in 1999 introduceerde de Britse overheid de ”Civil penalty prevention of clandestine entrants: Code of Practice”.  Het bevat kort gezegd de regels waar een vervoerder zich aan moet houden om er voor te zorgen dat er geen illegalen in zijn vrachtwagens terechtkomen.  De chauffeur moet bijvoorbeeld bij het laden van het voertuig aanwezig zijn, een zegel gebruiken en indien mogelijk een slot aanbrengen. Ook  moet in het voertuig een lijst worden bijgehouden van voorzorgsmaatregelen die bij iedere tussenstop dient te worden doorlopen.  Die Code of Practice is ingevoerd in een tijd dat er nogal eens een verdwaalde Somaliër werd aangetroffen in de vrachtwagen. Het was de tijd dat een chauffeur net voor Calais nog even uitgebreid ging lunchen. Dat kon toen ook nog. Om te voorkomen dat er tijdens die lunch een illegaal in het voertuig kruipt, is toen besloten dat er wel enige vorm van toezicht van de vervoerder verwacht mag worden. Dat was toen volstrekt legitiem. Van een vervoerder mag inderdaad verwacht worden dat hij de meest elementaire en logische handelingen verricht of nalaat. Na invoering van de Code of Practice zijn ook de boetes ingevoerd. Hoe onachtzamer de vervoerder was, des te hoger de boete. Omgekeerd, als je kon aantonen dat je als vervoerder toch wel je best had gedaan om illegalen in het voertuig te voorkomen, dan kreeg je maar een lage boete.

In theorie een aardig systeem, maar anno 2015 volstrekt achterhaald. Wie de beelden heeft gezien van vluchtelingen die zonder enige vorm van scrupules sloten doorknippen van rijdende vrachtauto’s, kan niet anders dan concluderen dat geen enkele voorzorgsmaatregel dat kan voorkomen. De vastberadenheid en overtuiging waarmee dat wordt gedaan, demonstreert dat een vervoerder het simpelweg niet kan voorkomen. Als je als vervoerder vervolgens,  na te zijn gecontroleerd bij de CO2 scan (en schoon bevonden), nog steeds een boete krijgt voor het vervoeren van illegalen, dan weet je dat er iets niet klopt. Dan weet je dat een immens politiek probleem klakkeloos op het bordje van de vervoerder wordt gegooid.  Ook chauffeurs die uit pure wanhoop maar doorrijden en niet meer stoppen, worden beboet, maar dan voor het overtreden van de rijtijd. Dat is overigens dezelfde  discussie die we een aantal jaar geleden ook hebben gevoerd toen de ladingdiefstallen in Italië de spuigaten uitliepen. Ook toen reden chauffeurs door zonder te stoppen. En ook toen werd er gewoon beboet. Als antwoord van de politiek kregen we toen:  Daar hebben we de overmachtsbepaling voor. Als je niet anders kan, dan rijdt je door en krijg je geen boete. Dat geen enkele Europese rechter dat verweer accepteerde en lidstaten gewoon verder gingen met het beboeten, werd er natuurlijk niet bij gezegd.

​Is er dan helemaal niets dat een vervoerder kan doen? Toch wel. Het blijkt dat je als vervoerder bij de Britse douane een  keurmerk kunt aanvragen als bedrijf. Beschik je als vervoerder over een dergelijk keurmerk, dan wordt in de meeste gevallen geen boete opgelegd of hooguit een hele kleine. Navraag leert dat je aan best wat eisen dient te voldoen. Zo dienen er onder andere duidelijke instructies te zijn en deze moeten in de cabine liggen. Ook moeten er checklists zijn die opgevolgd dienen te worden en de chauffeurs moeten een jaarlijkse cursus volgen over de vluchtelingenproblematiek in 

Patrick Bobeck. Bron TTM.nl (column van juni 2015)

Het nieuwe ontslagrecht komt er aan. Op 1 juli 2015 gaat de nieuwe Wet Werk en Zekerheid in. Er zijn veel wijzigingen waar ik u niet mee zal vermoeien, maar ik belicht er toch een paar.  Zoals de naam van de wet verraadt, is het primaire doel dat er meer banen worden gecreëerd en dat werknemers meer zekerheid krijgen. Dat eerste zou worden bereikt door het beperken van de ontslagvergoeding. Het laatste, door het beperken van het aantal arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd.  Zoals wel vaker het geval is, is de logica achter deze wijzigingen nogal bizar te noemen. Leuk bedacht vanuit je leren bureaustoel.

Neem nou de redenering dat als je de ontslagvergoeding beperkt, werkgevers minder huiverig zullen zijn om personeel aan te nemen. En zij dus ook meer mensen zullen aannemen. Het zou immers niet zoveel kosten om werknemers te ontslaan. Daarom zullen er meer mensen worden aangenomen. Misschien mis ik iets, of moet je daar politicus voor zijn,  maar ik moet de eerste werkgever nog tegenkomen die denkt: laat ik mensen aannemen, want het is goedkoop om ze na een aantal jaar te ontslaan.  Wie verzint er zo iets? Er is geen enkele werkgever die bij het aangaan van een arbeidsovereenkomst met zijn gedachten al bij het beëindigen daarvan is.  Nee, dan de tweede wijziging.  Nu is het zo dat werkgevers driemaal een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd mogen aanbieden, in een tijdsbestek van maximaal drie jaar. Daarna volgt automatisch een contract voor onbepaalde tijd.  Dat wordt nu teruggebracht naar twee jaar. De redenering van Minister Asscher: als je als werkgever nog maar twee jaar flexibel mag zijn met de contracten, dan verschaf je sneller een contract voor onbepaalde tijd.  Pardon? Heeft geen enkele ambtenaar Minister Asscher er dan op gewezen dat ook het tegenovergestelde wel eens waar zou kunnen zijn. Sterker nog, dat juist dát het meest waarschijnlijke scenario is? Dat werknemers dus al na twee jaar worden weggestuurd in plaats van pas na drie jaar? Het toont eens te meer aan dat de Haagsche realiteit toch volstrekt anders is dan de werkelijkheid. Je creëert geen banen door andere, nieuwe verplichtingen op te leggen aan werknemers en werkgevers.
​
Ook nieuw is de zogenaamde aanzegplicht, bij het al dan niet verlengen van de arbeidsovereenkomst. Stel dat je als werkgever voornemens bent om de arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd niet te verlengen. Dan ben je verplicht om dat een maand voor het einde van de arbeidsovereenkomst aan de werknemer mede te delen. Doe je dat niet, dan moet er een boete worden betaald. De aanzegtermijn zou werknemers er al vast op voorbereiden  dat ze een maand later geen werk meer zullen hebben. Zo hebben ze dan een maand de tijd om alvast nieuw werk te vinden.  Mijn voorspelling? Het ziekteverzuim in die laatste maand zal spectaculair stijgen. Wat doet het met de moraal van een werknemer als hij te horen krijgt dat het contract niet wordt verlengd? Zou die nog gemotiveerd naar zijn werk gaan? En omgekeerd, zullen werkgevers nog dure arbodiensten inschakelen om re-integratierapporten te laten opstellen terwijl de arbeidsovereenkomst een maand later eindigt? Welnee, die heeft dat verlies allang ingecalculeerd, hoewel het verstandig zou zijn dat wel te doen. Hoe dan ook, het zal de onderlinge verhoudingen in ieder geval geen goed doen. Tot slot wordt de WW (Werkloosheidswet) aangepast.  De maximale uitkeringsperiode wordt verkort van drie naar twee jaar.  En na zes maanden wordt je als werknemer verplicht om iedere baan te accepteren, ongeacht de hoogte van het loon of de functie. Heb je na twee jaar geen ander werk gevonden dan resteert niets anders dan de bijstand. Wat in de bouw nog wel eens gebruikelijk is, ZZP-er worden, kan in het vervoer niet.  In het transport is de verklaring van dienstbetrekking nog steeds vereist. Een chauffeur mag zichzelf dus niet verhuren. En zo kan het dus zomaar zijn dat een pak hem beet 54-jarige chauffeur in de bijstand terecht komt.  Ik ben een werkgeversadvocaat, dat zeker. Maar je hoeft geen helderziende te zijn om te zien welke financiële drama’s zich er voor veel werknemers de komende jaren zullen gaan afspelen.  Zo bezien is de naam van de wet, Wet Werk en Zekerheid, nogal ironisch.