Patrick Bobeck

NB deze column verscheen eerder in TTM​

Op 17 mei 2016 heeft het Hof Arnhem-Leeuwarden uitspraak gedaan in hoger beroep in de zaak van  FNV tegen Vos Transport uit Deventer. Zoals algemeen bekend is FNV van mening dat de chauffeurs in dienst van de buitenlandse nevenvestiging van Vos, Nederlands loon dienen te ontvangen. Vos, als opdrachtgever van de transporten, zou in haar overeenkomsten moeten opnemen dat er Nederlands loon aan de buitenlandse chauffeurs dient te worden voldaan, de zogenaamde bedingplicht.  Na de rechter in eerste aanleg, heeft ook het Hof alle eisen van FNV afgewezen. Als je de uitspraak goed leest dan zie je dat FNV de zaak veel te simplistisch heeft voorgesteld. Kort gezegd komt het er op neer dat FNV stelt: de opdracht tot vervoer van goederen komt van een Nederlands transportbedrijf. Om die reden moet er in iedere overeenkomst opgenomen worden dat aan de buitenlandse chauffeurs, mogelijk Nederlands loon dient te worden betaald. Als dát het criterium zou zijn, zou dat tot nogal bizarre situaties leiden. Stelt u voor, u geeft als vervoerder opdracht aan een Italiaans bedrijf om te laden in Genua en te lossen in Lyon. In de opdracht zou aan de Italiaanse vervoerder medegedeeld moeten worden dat zijn chauffeur mogelijk recht heeft op Nederlands loon. En alleen omdat die opdracht uit Nederland komt. Iedereen, ook zonder juridische opleiding, ziet dat dat niet juist kán zijn. Het Hof maakt dan ook korte metten met die redenering. Het stelt :
 
Het hof is voorshands van oordeel dat de enkele omstandigheid dat Vos een opdracht van vervoer van goederen in onderaanneming geeft aan een buitenlandse vennootschap - ongeacht of dat vervoer vanuit Nederland aanvangt of Nederland als eindbestemming heeft - ontoereikend is om de charterbepaling in de GN-CAO en TLN-CAO van toepassing te achten. Daarvoor zijn meer aanknopingspunten met de plaats van vestiging van Vos nodig.
 
Al eerder schreef ik dat de vraag of de bedingplicht en daaraan gekoppeld de vraag welk loon dient te worden voldaan, afhankelijk is van vele factoren. Zonder al teveel in detail te willen treden, als er (te)veel aanknopingspunten naar Nederland wijzen dan is de kans groter dat de bedingplicht geldt en  dat er mogelijk Nederlands loon dient te worden voldaan. Het Hof gaat dan ook verder en stelt:  Nu Vos gemotiveerd heeft aangevoerd — en FNV in appel (dwz hoger beroep, toevoeging van ondergetekende) onvoldoende heeft betwist - dat Vosescu SRL en UAB Vosas zelfstandig opererende vennootschappen in Roemenië en Litouwen zijn, de chauffeurs die de ritten uitvoeren bij die vennootschappen in dienst zijn, de opdrachten ritten betreft die buiten Nederland in Europa worden geladen ……….., ontbreken die aanknopingspunten met de plaats van vestiging van Vos in Nederland. Kortom indien er onvoldoende aanknopingspunten zijn met Nederland, dan kom je niet toe aan de bedingplicht en daaraan gekoppeld mogelijk Nederlands loon, zelfs al komt de opdracht uit Nederland.
 
Toevallig (?) diezelfde dag ontvangt FNV een boeterapport opgesteld door de Inspectie Leefomgeving en Transport. Niet dat dat ook maar iets met deze zaak te maken heeft. Er worden dagelijks boeterapporten opgesteld. Dat zegt helemaal niets want die boetes blijken achteraf vaak onterecht. Wat wrang is dan wel de reactie van FNV. Twee citaten:  “Opdrachtgevers van Vos moeten weten wat voor boevenbedrijf ze inhuren”  en “Het lijkt meer op een criminele organisatie dan een transportbedrijf.”  Dit zijn dus teksten van een vakbond die net een rechtszaak heeft verloren. Tot tweemaal toe.  Kennelijk is het anno 2016 zo ver gekomen dat een gerenommeerd bedrijf, dat onderdak biedt aan meer dan 500 Nederlandse arbeidskrachten, met 250 trekkende eenheden, zo door het slijk kan worden gehaald.

​Verbazingwekkend is het dan wel te moeten constateren, dat geen enkele journalist de enige logische en kritische vraag durft te stellen: Maar u heeft toch net verloren? Inderdaad, verbazingwekkend!

Vandaag (17 mei 2016) heeft het Hof Arnhem- Leeuwarden in Hoger Beroep uitspraak gedaan in de zaak Vos Transport B.V. tegen FNV.  Daarin heeft het Hof opnieuw het FNV op alle eisen in het ongelijk gesteld

Zoals eerder de kantonrechter in eerste aanleg, heeft ook het Hof alle eisen van FNV tegen Vos transport B.V. van tafel geveegd. Daar waar FNV in eerste aanleg wordt verweten dat zij haar standpunten niet voldoende feitelijk en nauwkeurig heeft kunnen onderbouwen, voldoet zij in hoger beroep wederom niet aan deze verplichting.
FNV heeft telkens gesteld dat, omdat Vos Transport een opdracht uitbesteedt aan haar buitenlandse vestiging, Vos steeds gehouden zou zijn om de Nederlandse CAO en arbeidsvoorwaarden te bedingen. Dat standpunt is door het Hof verworpen. Het enkele feit dat Vos een opdracht uitbesteedt aan een derde is daartoe onvoldoende, zelfs wanneer het vervoer aanvangt of eindigt in Nederland. De buitenlandse vestigingen zijn zelfstandig opererende vennootschappen en er zijn onvoldoende aanknopingspunten met Nederland die een ander oordeel zouden rechtvaardigen. Bovendien acht het Hof het allerminst zeker dat hier sprake is van detachering. Het bedingen van Nederlandse arbeidsvoorwaarden is alleen dan verplicht indien dat voortvloeit uit de Detacheringsrichtlijn. Het Hof oordeelt dat niet gebleken is dat er sprake is van detachering. Alle eisen van FNV worden wederom afgewezen en zij wordt veroordeeld in de kosten van de procedure.

​Voor het persbericht van Vos Transport klik hier
Voor de volledige uitspraak van het Gerechtshof klik hier

​Voor informatie kan contact opgenomen met 023 5345170

In zekere zin is uitvlaggen de reden waarom ik in deze branche werkzaam ben. Dat zit zo. Toen in 2000 de Britse overheid besloot om de wegenbelasting voor vrachtwagens maar weer eens te verhogen, was dat voor veel Britse vervoerders de druppel. Zij konden niet langer concurreren met de vervoerders uit toen nog continentaal West-Europa, met hun lage dieselprijzen en dito wegenbelasting. Zij waren de verstikkende controles, de zeswekelijkse APK keuringen en forse straffen op overtredingen van de rij,- en rusttijden spuugzat. Een ware hausse van Britse vervoerders besloot uit te vlaggen naar Nederland, waar het vestigingsklimaat aantrekkelijk was. Nou spreek ik een aardig woordje Engels en ja, dat was handig. Aldus werd ik ingehuurd door Han Vallenduuk.  Nederland had nog meer voordelen. Meermalen heb ik Britse vervoerders met oprechte verbazing zien kijken als ik hen mededeelde dat het in Nederland nog nooit is voorgekomen dat een vervoerder zijn vergunning verliest ingeval van forse overtredingen van rij,- en rusttijden. Maar het geeft te denken dat één enkele overheidsmaatregel er kennelijk toe kan leiden dat ondernemers het land verlaten en zich elders vestigen.

Anno 2014 is het uitvlaggen actueler dan ooit. Heel veel Nederlandse vervoerders zijn uitgevlagd naar Oost-Europa. Sommige hebben daar een nevenvestiging geopend, andere zijn helemaal weg uit Nederland.  De regels voor het opzetten van een transportbedrijf zijn gebaseerd op Europese wetgeving en zijn dus in heel Europa hetzelfde. Men moet vakbekwaam zijn, van goed gedrag en voldoende kapitaalkrachtig. Verder niets.  Ja er moet een reële vestiging zijn, geen postbus. Dat wil zeggen dat de administratie, tachograafschijven en vrachtbrieven daar opgeslagen moeten zijn.  Doe je dat als vervoerder netjes, dan wordt je in die landen geen strobreed in de weggelegd. Dan heb je dus een Bulgaarse onderneming, met een Bulgaarse vergunning en Bulgaars personeel. Vakbonden, maar ook sommige politici, zien het uitvlaggen met lede ogen aan omdat er geen gelijk speelveld is. Daar bedoelen zij mee:  omdat de lonen in Oost-Europa aanzienlijk lager zijn, is het niet eerlijk ten opzichte van Nederlandse vervoerders. Minister Asscher van Sociale Zaken tracht een dergelijk gelijk speelveld te creëren door op Europees niveau te lobbyen.  SP Europarlementariër Dennis de Jong noemde het uitvlaggen van Nederlandse vervoerders, onlangs crimineel (!). Ondernemers vlaggen natuurlijk uit vanwege de loonkosten. Als arbeid 50% van de totale kosten uitmaakt dan loont het om daarop te besparen, zeker in een branche waar de marges niet groot zijn. Maar wat maakt Nederlandse arbeid dan zo duur? Bekend is dat een Nederlandse werkgever door allerlei overheidsmaatregelen tot 25 % van de bruto loonkosten nog eens aan de overheid dient te voldoen.  Tel je daar de verplichte ((pre)pensioen,- en SOOB-) afdrachten bij op dan loopt dat aardig op. Arbeid is (soms onnodig) duur gemaakt.  Je kunt een ondernemer dan niet verwijten dat hij zoekt naar alternatieven. Dan moet je ook kijken of je als staat iets moet veranderen. En vergis u niet, dat kan ook.  Of dacht u dat bedrijven als Nike en Ikea per toeval hun hoofdvestiging in Nederland hebben. Die bedrijven hebben Nederland gekozen omdat het in dit land kennelijk mogelijk is om afspraken (!) te maken met de Nederlandse Belastingdienst over welk gedeelte van de winst belasting wordt betaald.  Die maatregel levert Nederland miljarden op en duizenden banen. Ook dat is uitvlaggen. Wel mogelijk voor een multinational, niet voor een transportbedrijf.  Of neem de zogenaamde 30% regel.  Die maakt het bedrijven mogelijk, buitenlandse werknemers een onbelaste onkostenvergoeding te verschaffen van 30% van het loon. Dat geldt voor personeel met een specifieke deskundigheid. Niet voor chauffeurs, wel voor voetballers. De selectieve verontwaardiging van vakbonden en overheid en de heksenjacht  op gerenommeerde Nederlandse vervoerders , is stuitend. Wellicht kunnen politiek en vakbond eens denken aan de klomp boter op hun hoofd, alvorens de verwijtende vinger te wijzen naar de volgende Nederlandse vervoerder die uitvlagt.

 
Bron: TTM.nl

Jan heeft 3.000 euro en geen schulden. Op dat moment is zijn vermogenspositie (bezittingen minus schulden) 3.000 euro positief. Hij besluit een hennepkwekerij van 200 planten te beginnen. Hiervoor investeert hij zijn 3.000 euro in materiaal. Ook op dat moment is zijn vermogenspositie nog steeds 3.000 euro positief. Hij bezit op dat moment immers 3.000 euro aan materiaal. Om te kunnen kweken investeert Jan noodzakelijkerwijs nog 700 euro aan stekkies, water en voeding. Jan heeft groene vingers en heeft een flinke oogst. Hij slaagt er in zijn eerste oogst voor 18.000 euro cash te verkopen aan de plaatselijke coffeeshop. Helaas voor hem komt deze verkoop aan het licht en rolt de politie even later zijn kwekerij op. Al het materiaal in de kwekerij wordt vernietigd.

Begin jaren negentig zijn de mogelijkheden om de opbrengsten uit illegale activiteiten af te pakken flink verruimd. De zogenoemde ‘pluk ze’ wetgeving moet er in voorzien dat criminaliteit niet loont. Dit heeft onder andere geresulteerd in de ‘maatregel ter ontneming van wederrechtelijk verkregen voordeel’ van artikel 36e Strafrecht, wat inmiddels is uitgegroeid tot het paradepaardje van justitie.

Deze ontnemingsmaatregel is geen straf. Dit betekent dat de maatregel geen leedtoevoegend karakter heeft. De ontnemingsmaatregel is geheel en al gericht op herstel van de rechtmatige toestand in financiële zin.[1] Simpel gezegd moet de vermogenspositie van de veroordeelde na de ontneming hetzelfde zijn als deze was voordat met de illegale activiteiten werd gestart. Men mag er financieel niet beter of slechter van worden.

Tot zover de theorie. In de praktijk resulteert de ontnemingsmaatregel namelijk vaak in een financiële strop voor de veroordeelde. Vooral bij een ontneming ten aanzien van hennepkwekerijen is dit een veel voorkomend fenomeen. De oorzaak hiervan is dat voor het opbouwen van een hennepkwekerij een flinke investering nodig is. Om 200 plantjes te kweken zal gemiddeld 3.000 euro geïnvesteerd moeten worden in lampen, afzuiginstallaties, etc.[2] Degene die hennep wil gaan kweken dient dus eerst een deel van zijn vermogen om te zetten in materiaal. Als de kwekerij vervolgens wordt opgerold wordt al dit materiaal vernietigd.

In bovenstaand voorbeeld wordt bij het ontdekken van de kwekerij aldus 3.000 euro vermogen (investeringskosten voor materiaal) van de kweker te niet gedaan. Bij de berekening van de netto winst van de kwekerij (opbrengst minus de kosten) mag van de Hoge Raad per kweek echter slechts 1/20ste deel van deze investeringskosten worden afgetrokken;[3] in casu 150 euro. Een bedrag dat gelijk staat aan de waardevermindering van het materiaal per kweek (de afschrijving). Dat dekt het verlies in vermogen bij lange na niet.

De ontnemingsvordering van Jan wordt dan als volgt berekend: 18.000 euro opbrengst uit verkoop, minus de kosten ad 850 euro (700 + 150). Oftewel; Jan heeft een schuld aan de Staat ter hoogte van 17.150 euro. De vermogenspositie van Jan is dan als volgt: 18.000 euro aan bezittingen (cash) minus 17.150 euro aan schulden (ontnemingsvordering) is 850 euro positief. Ten opzichte van de rechtmatige toestand voor het kweken is Jan er dus (3.000 minus 850) 2.150 euro op achteruit gegaan. Deze bedragen lopen navenant op bij grotere kwekerijen. Om die reden worden vele veroordeelden die met een ontnemingsmaatregel te maken hebben gehad, nog jarenlang met de financiële strop geconfronteerd.

Uiteraard is dit door de advocatuur aan de orde gesteld. Het is immers niet de bedoeling dat men door de ontneming in een slechtere financiële positie belandt dan voor het plegen van het strafbare feit. Dit zou eenvoudigweg hersteld kunnen worden door de volledige investeringskosten voor aftrek in aanmerking te laten komen. In dat geval blijft de vermogenspositie voor en na de ontnemingsmaatregel immers wél gelijk.

De Hoge Raad is het hier niet mee eens. Zij overweegt: ‘Het middel steunt in de eerste plaats op de opvatting dat een gedeeltelijke afschrijving van de investeringskosten van de kwekerijen in strijd is met het reparatoire karakter van de ontnemingsmaatregel. Die opvatting is in haar algemeenheid onjuist.’[4] Waarom die opvatting in haar algemeenheid onjuist is wordt verder nauwelijks gemotiveerd. Gelet op het voorbeeld hierboven (wat de standaard werkwijze bij ontneming weergeeft) lijkt dit ook lastig nader te motiveren. Immers; de uiteindelijke vermogenspositie wordt door de ontneming vaak weldegelijk evident slechter terwijl dat niet de bedoeling van de wetgever is. Er zijn slechts zeer weinig kwekerijen die zolang kunnen draaien (4 jaar) dat de investering in het materiaal geheel kan worden afgeschreven.

Het veel gehoorde ‘juristen kunnen niet rekenen’ lijkt in zoverre ook hier op te gaan. Het is tijd dat de Hoge Raad een nieuwe weg in slaat.




[1] MvT , Kamerstukken II 1990/91, 21 504, nr. 5, p.19.

[2] Wederrechtelijk verkregen voordeel hennepkwekerij bij binnenteelt onder kunstlicht, BOOM, 1 november 2010.

[3] Hoge Raad, 31 januari 2012, ECLI:NL:HR:2012:BT6972.

[4] Zie noot 3, ro. 2.5.

Geacht Kamerlid,
 
Deze mail bevat een uitnodiging voor één kamerlid per partij om mee te lopen met ons druk bezocht inloopspreekuur waar wij mensen GRATIS juridisch advies verlenen.  Op ons kantoor in Zaandam  hebben wij elke maandag van 9 tot 10 uur inloopspreekuur en op ons kantoor in Haarlem op donderdag van 16:00-17:00 uur. Ons kantoor is oprichter van het Landelijk
Netwerk Gratis Inloopspreekuur Advocaten (www.inloopspreekuuradvocaat.nl) dat geheel op eigen kracht al ruim 2 jaar lang functioneert en waarbij consumenten en ondernemers terecht kunnen bij 70 locaties door het hele land voor gratis juridisch advies.

Met veel angst ziet ons kantoor uit naar 2016. Niet omdat onze eigen boterham in gevaar is, nee omdat de rechtstaat in het geding is.  Er bestaat een verkeerde opvatting dat advocaten pleiten voor hun eigen inkomen. Een deel van de bezuinigingen zijn terecht, maar een groot deel niet. Hierover verscheen een goed artikel in het Haarlems Dagblad van de nieuwe  Amsterdamse deken.

Per maatregel geeft ons kantoor met 9 advocaten en 5 juridisch medewerkers de volgende opmerkingen:
1.   De korting bij doorverwijzing vanaf Juridisch Loket wordt afgeschaft (€53)  PRIMA
2.   De rechtsgebieden verbintenissenrecht en huurrecht worden voor een deel uitgesloten RECHTSTAAT IN GEVAAR
3.   Eenvoudige echtscheiding waarbij geen minderjarigen kinderen zijn worden niet meer via tussenkomst van de rechter beëindigd en is dus tussenkomst van een advocaat niet meer nodig. HANGT AF VAN regeling (zie bijgevoegde email serieus verzoek Kamerleden echtscheiding gezamenlijk verzoek)
4.   De eigen bijdrage worden gewijzigd. Voor het sociaal minimum wordt een bedrag van €200 berekend, het minimum loon een bedrag van €355 en de rest categorie een bedrag van €745. RECHTSTAAT IN GEVAAR 
5.   De generieke vergoeding per punt zal worden verlaagd (de verlaging is afhankelijk van de opbrengst van de clawback regeling). HANGT AF van regeling
6.   Toevoegingen worden niet meer verleend voor verdachten indien bewaring nadat deze is bevolen direct wordt geschorst en indien bij een hoger beroep procedure de verdachte op vrije voet verkeert. PRIMA mist eigen bijdrage lager worden.
7.   De vergoeding voor supersnelrechtprocedures worden naar beneden gebracht. BEGRIJPELIJK
8.   De administratieve kosten van 18,74 in civiele en bestuursrechtelijke zaken worden afgeschaft. TE OVERZIEN
9.   De clawback regeling wordt ingevoerd. Het huidige systeem ziet erop dat, indien de rechtzoekende met behulp van gefinancierde rechtsbijstand een financieel resultaat behaald dat zij in staat wordt geacht zelf de kosten van de rechtshulp te kunnen dragen. Het financiële resultaat dient 50% te bedragen van het heffingvrije vermogen. Het vernieuwde systeem komt uit Schotland en betekent dat de grens van 50% van het heffingsvrije vermogen wegvalt. Bij elk financieel behaald voordeel moet de rechtzoekende zijn eigen kosten van de rechtshulp financieren. RECHTSSTAAT IN GEVAAR
10.  Er wordt een hogere drempel opgeworpen voor advieszaken (van €250 naar €500), hoger beroep (€500 naar €1000) en cassatiezaken (€1000 naar €2000). PRIMA


Toelichting punten akkoord/eens/begrijpelijk  (groen)
Ten aanzien van punt 1 kunnen we het eens zijn met het feit dat het Juridisch Loket niet ingericht is op de filtering die Teeven voor ogen heeft.  Beter zou zijn als alle advocaten deelnemen aan het zogenoemde High Trust. Een advocaat haalt het dan wel uit haar hoofd om zaken aan te nemen die ‘niet  toevoegingswaardig’ zijn. Daarnaast kan de consument terecht bij het bovengenoemde Netwerk. Een bezuiniging op het gehele Juridisch loket daarvan is ons kantoor ook voorstander ( kosten jaarlijks 35 miljoen !) De kosten hiervan kan beter worden besteed aan rechtsbijstand. Met de punten 6, 7, 8 en 10 kan ons kantoor leven en zal de rechtsstaat naar onze mening niet direct in gevaar komen.



Toelichting punten Rechtsstaat in gevaar (rood) en hangt af van de  regeling (oranje)
Ten aanzien van punt 2 geldt dit ook voor arbeidsrecht?  Daar gaan wij  wel vanuit omdat dit onder verbintenissenrecht valt. In ieder geval wordt huurrecht specifiek genoemd De reactie van mijn kantoorgenoten treft u als bijlage aan. Ten aanzien van punt 4 wil ik nog toevoegen dat een dergelijke verhoging het onmogelijk maakt om als verdachte je nog te verweren tegen de Overheid. Als iemand een boete krijgt opgelegd van 500 euro dan heeft het voor hem nooit zin om dit aan te vechten omdat hij een eigen bijdrage van 745 euro moet betalen. Hij heeft dan wel ten onrechte een strafblad. Dit kan toch nooit de bedoeling zijn? Zo komt de Overheid makkelijk weg… 
 
Graag verneem ik wie en wanneer ik u kan verwachten tijdens een van onze Inloopspreekuren. 
Ik hoop verder dat u ons commentaar ter harte zal nemen op 26 maart  2014.

 Met vriendelijke groet.

mr Valerie Vallenduuk,
Advocaat/ algemeen directeur,
.

Werkgevers nemen vaak personeel aan op basis van arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd. Een van de redenen daarvoor is dat, het woord zegt het zelf  al, deze arbeidsovereenkomsten aflopen op het moment dat de tijd is verstreken. 
  
Dat kwam mooi uit op het moment dat een werknemer arbeidsongeschikt raakte. Omdat een werkgever niet verplicht is om een voor  bepaalde tijd afgesloten arbeidsovereenkomst te verlengen,  doen werkgevers dat ook niet. Na afloop van de arbeidsovereenkomst stroomde de werknemer automatisch de ziektewet in en werd het UWV verplicht om
de arbeidsongeschikte werknemers te re-integreren.  

Nou is UWV een uitkeringsinstantie en los van incidentele missertjes doen ze dat vrij goed. Maar re-integreren van arbeidsongeschikte werknemers is  niet de primaire ‘core business’ van het UWV. Dat kan ook niet als je iedere
kabinetsformatie blijft snijden in de organisatie van het UWV, maar dat terzijde. 

U voelt het waarschijnlijk al aankomen. Het niet kunnen  re-integreren van werknemers kost geld. Iemand blijft immers in de
ziektewet  en krijgt dus een uitkering. En dat geld is er niet, althans het is er wel maar wordt voor andere doeleinden gebruikt, maar dat is een hele andere discussie.  Dus dan is het logisch (?!) dat we de consequenties van het niet kunnen re-integreren verleggen naar…. Juist ja de werkgevers. Dat noemen ze heel chic: Wet beperking ziekteverzuim en arbeidsongeschiktheid vangnetters oftwel de BeZaVa. 
 
Medio 2013 heeft het UWV aan alle werkgevers een brief gestuurd (dat kunnen ze namelijk wel) met het verzoek aan te geven, hoeveel werknemers er bij de werkgever ziek uit dienst zijn gegaan. Die gegevens worden dan naar de belastingdienst gestuurd en die bepalen vervolgens hoeveel premie u als werkgever moet gaan betalen. Hoe meer werknemers u als werkgever ziek  uit dienst hebt laten gaan, des te hoger uw premie. 
 
Vanaf 2016 wordt de werkgever bovendien belast met de uitkering die zieke  ex-werknemers ontvangen en dat gedurende 12 jaar. Oja, de eerste 2 jaar waar u als werkgever het loon al heeft doorbetaald aan de zieke werknemer, wordt er dan wel van afgetrokken. Dat dan weer wel. De 10 jaar daarna, betaalt u, via de premies de volledige uitkering van uw zieke werknemer.  Dat is nog eens een oplossing voor dure arbeidsongeschikte ziektewetuitkeringen. 
 
Voorbeeld: Een medewerker die voor onbepaalde tijd ziek uit dienst gaat, heeft de werkgever  2 jaar 30.000 euro per jaar loon  doorbetaald. Dit kost nog zo’n 10 jaar 21.000 euro (70% van 30.000) per jaar aan de Staat aan uitkering als de werknemer geen nieuw werk vindt. Dit levert dus een schadepost op van 210.000 euro. Uw premie wordt dan aldus verhoogd totdat deze schadepost is voldaan. Wat de precieze spreiding is kan niet gezegd worden.  Uiteraard kunt u dit risico verzekeren…. Waarschijnlijk na lezing van dit blog tijd voor een momentje met uw  verzekeringsadviseur... 

Die reactie vond ik, hoewel zeer begrijpelijk, nogal lauw. Toegegeven, het kan tactisch zijn om in onderhandelingen, de ander even aan het lijntje te houden, even te laten bungelen, maar toch. Er was een tijd dat werkgeversorganisaties er schande van spraken dat vakbonden met dergelijke looneisen kwamen.  En dat was in een periode van economische hoogconjunctuur.  Je vraagt je af wat er onderweg is gebeurd. Nog niet zo heel lang geleden predikte TLN dat de Nederlandse vervoerder wel een bedrijf in het Oosten moest opzetten wilde zij de boot niet missen.  Er kwam een heus handboek uit  “succesvol uitvlaggen”, gratis voor leden, voor niet leden te koop voor € 189 ex btw.  Ook was er een lobby gaande om de verplichte verklaring van dienstbetrekking af te schaffen,  de vergunning pas verplicht te stellen voor voertuigen met een laadvermogen van meer dan 3500 kg in plaats vanaf 500 kg. En zelfs werd gepleit voor volledige vrije cabotage. De Europese markt zou dan pas echt af zijn. Complete vrijheid voor vooral Nederlandse vervoerders natuurlijk, om overal in Europa, welke rit dan ook, te mogen verrichten. Je vraagt je het inderdaad af, wat is er in hemelsnaam gebeurd? De standpunten nu zijn: Optreden tegen Nederlandse vervoerder die in het buitenland geen reële vestiging heeft, de postbus B.V.. De vergunningplicht moet worden  ingevoerd voor alle bedrijven die ook maar iets te maken hebben met vervoer ongeacht het laadvermogen. U vervoert een badeend? Vergunning! Ook de koeriers onder het toepassingsbereik van de WWG, kunnen ze gelijk benaderd  worden voor het lidmaatschap.  Het cabotageverbod moet streng worden nageleefd en ook de opdrachtgever dient aansprakelijk te worden gesteld bij overtreding daarvan. Gelijk werk, gelijk loon in de CAO verankeren en dan verheugd reageren.  Wie niet beter wist zou denken dat de vakbond aan het woord is. De vraag is natuurlijk, waarom die drastische koerswijzigingen? Waarom pleitte TLN voorheen voor volledige vrijgave van cabotage om een paar jaar later de Minister voor Infrastructuur en Milieu openlijk op te roepen meer geld vrij te maken voor inspecteurs om onze markt te beschermen tegen oneerlijke concurrentie uit het oosten? Het kan niet anders dan dat TLN allang afscheid heeft genomen van de internationale vervoerder. Haar leden zijn voor het overgrote deel de binnenlandse vervoerders. Je kunt dus niet geloofwaardig blijven pleiten voor verdere liberalisering van de vervoersmarkt en daarnaast het merendeel van je leden tevreden houden. Ooit beheerste ons land meer dan 25% van al het internationale vervoer in Europa. Die tijd is allang voorbij, we halen amper de 10%. Het is natuurlijk ook wel de taak en misschien wel de plicht van TLN, om de belangen van haar leden te behartigen. En in het binnenlandse vervoer is het niet gewenst dat op grote schaal wordt geconcurreerd op arbeidsvoorwaarden. Inderdaad worden daar die leden die zich wel netjes aan de CAO houden ernstig door gedupeerd. Dát bij de vakbond verkopen als zijnde een genereuze toegift, terwijl daarmee de belangen van het merendeel van je leden worden behartigt, is strategisch gezien natuurlijk superslim. Als dan ook nog de  minister van Sociale Zaken verkondigt dat hij met name in het vervoer een einde wil maken aan social dumping en een einde wil maken aan schijnconstructies en dat zelfs op de Europese agenda krijgt, kan je ook niet achterblijven. Dan moet je wat. Dan maak je een position paper samen met de vakbond.

Alleen de ommezwaai van 180 graden wekt wel enige verbazing. Dat is op zich niet eens ergerlijk. Ergerlijker is het daar niet open en transparant over te zijn. Geef dan gewoon grif toe dat de strijd om het internationale vervoer verloren is en maak daar dan een aparte CAO voor. Dan kunnen de Nederlandse internationale vervoerders, aan de vooravond van weer een loonstijging van 3%, ook hun knopen tellen!

Ps. Dit is mijn eerste column. Het is mijn (on)dankbare taak om mijn illustere voorganger op te volgen hoewel ik geenszins de illusie heb, hem te kunnen vervangen.

 Bron: www.TTM.nl