Afgelopen week bracht ik een bezoek aan Polen, aan Warschau in het bijzonder.  Mijn vooraf zorgvuldig gecreëerde beeld van een grauwe, koude en typische Oostblok stad met zijn typerende Oostblok architectuur heb ik drastisch moeten bijstellen.  Het stadscentrum is hypermodern met een behoorlijk indrukwekkende skyline. Werkelijk schitterend aangelegde parken, waar in de zomer iedere zondagavond  studenten van het conservatorium live stukken spelen van de aldaar geboren componist en pianist Chopin. De luchthaven, naar hem vernoemd, bereik je vanaf Schiphol in anderhalf uur. De stad bruist van de energie. Van een ook maar enigszins aanwezig minderwaardigheidscomplex is geen enkele sprake.  Wij reisden mee in het kielzog van het eerste officiële staatsbezoek van  zijne Koninklijke Hoogheid Willem Alexander en Koningin Maxima .

Wat vooral opviel is de enorme bedrijvigheid van met name de Poolse jeugd. Zij zijn goed opgeleid, enorm ambitieus en hun talenkennis is ruimschoots voldoende.  Ik nam de gelegenheid te baat om zoveel mogelijk mensen te ontmoeten en regelde onder meer een afspraak met een reeds lang bestaande Poolse cliënt en vervoerder, Marcin genaamd. Hij is even oud als ik en hij kent Holland goed. Reeds op zijn 16de kwam hij hier om aardbeien te plukken in de zomermaanden om wat centjes te verdienen. Dat is 22 jaar geleden. Hij heeft veel geleerd in Nederland, met name hoe je een onderneming drijft.  Zijn eenjarige zoon draagt een Nederlandse naam. Toen hij een aantal jaar geleden zijn eerste zaak bij ons kantoor aanbracht, had hij 6 voertuigen en reed hij charter voor een Nederlands transportbedrijf.  Vandaag de dag heeft hij 75 voertuigen en rijdt het Nederlandse transportbedrijf charter voor hem.  Het door Nederland nog wel eens geventileerde beeld dat Poolse bedrijven rijden in oude, gammele, stinkende en vooral gevaarlijke vrachtauto’s is ook hier gelogenstraft. Zelfs is al eens geopperd dat indien de overheid alleen nog maar Euro 6 voertuigen binnen de landsgrenzen zou toelaten, het snel gedaan zou zijn met de Oost Europese vervoerders in Nederland. Dat zal niet helpen. Marcin vertelde mij dat hij elke maand twee voertuigen inruilt voor nieuwe voertuigen. Allemaal Euro 6, met alles er op en eraan. Zijn oude voertuigen verkoopt hij door in Rusland.  Goede handel, vertelde hij met een glinstering in zijn ogen. Natuurlijk hebben wij het gehad over het internationale vervoer. Hoofdschuddend hoorde hij aan dat de boetes in Nederland bij een eerste bedrijfsinspectie van ILT op kunnen lopen tot € 88.000. En dat bij een tweede bedrijfsbezoek er geen limiet bestaat op de hoogte van de boete. Vol ongeloof vroeg hij mij dan ook: willen jullie geen vervoersland meer zijn dan?  Zelf schakelt hij overigens een adviseur in, een oud inspecteur van de Poolse ILT die iedere maand alle tachograafgegevens uitleest, die bijstuurt en waarschuwingen uitdeelt aan chauffeurs. Vervolgens is er volstrekte transparantie met de Poolse inspectie en zo worden kosten bespaard. Ook dat had hij overigens in Nederland geleerd toen hij hoorde over het convenant dat je hier in Nederland kan afsluiten met ILT. Verstandige man, die Marcin.

Ook had ik een afspraak met een collega advocaat. Een Brit overigens en een uiterst aimabele man. Hij vertelde mij over de enorme aangroei van ondernemingen in Polen vanuit West Europa. De Poolse economie is in de afgelopen 9 jaar met maar liefst 40% gegroeid. Een advocaat gespecialiseerd in het Europees wegvervoer, nee die kende hij nog niet. Al langer loopt ons kantoor met het idee, onze klanten achterna te gaan naar Polen.  De wetgeving voor het internationale vervoer is namelijk gestoeld op Europese wetgeving. Van het opzetten van een transportbedrijf tot de bepalingen van de rij en rusttijden, het is allemaal gebaseerd op Europese wetgeving. Nu ik er zelf ben geweest is het in ieder geval de moeite waard om het te onderzoeken.  Daarom ga ik volgende maand weer naar Warschau waar ik een aantal Nederlandse vervoerders zal treffen voor  een onderhoud. Een Poolse tekst prijkt nu ook op onze website en mijn eerste Poolse woordjes heb ik al geleerd.  Dziekuje en Na zdrowie, respectievelijk bedankt en proost!

Column in TTM.nl

In zekere zin is uitvlaggen de reden waarom ik in deze branche werkzaam ben. Dat zit zo. Toen in 2000 de Britse overheid besloot om de wegenbelasting voor vrachtwagens maar weer eens te verhogen, was dat voor veel Britse vervoerders de druppel. Zij konden niet langer concurreren met de vervoerders uit toen nog continentaal West-Europa, met hun lage dieselprijzen en dito wegenbelasting. Zij waren de verstikkende controles, de zeswekelijkse APK keuringen en forse straffen op overtredingen van de rij,- en rusttijden spuugzat. Een ware hausse van Britse vervoerders besloot uit te vlaggen naar Nederland, waar het vestigingsklimaat aantrekkelijk was. Nou spreek ik een aardig woordje Engels en ja, dat was handig. Aldus werd ik ingehuurd door Han Vallenduuk.  Nederland had nog meer voordelen. Meermalen heb ik Britse vervoerders met oprechte verbazing zien kijken als ik hen mededeelde dat het in Nederland nog nooit is voorgekomen dat een vervoerder zijn vergunning verliest ingeval van forse overtredingen van rij,- en rusttijden. Maar het geeft te denken dat één enkele overheidsmaatregel er kennelijk toe kan leiden dat ondernemers het land verlaten en zich elders vestigen.

Anno 2014 is het uitvlaggen actueler dan ooit. Heel veel Nederlandse vervoerders zijn uitgevlagd naar Oost-Europa. Sommige hebben daar een nevenvestiging geopend, andere zijn helemaal weg uit Nederland.  De regels voor het opzetten van een transportbedrijf zijn gebaseerd op Europese wetgeving en zijn dus in heel Europa hetzelfde. Men moet vakbekwaam zijn, van goed gedrag en voldoende kapitaalkrachtig. Verder niets.  Ja er moet een reële vestiging zijn, geen postbus. Dat wil zeggen dat de administratie, tachograafschijven en vrachtbrieven daar opgeslagen moeten zijn.  Doe je dat als vervoerder netjes, dan wordt je in die landen geen strobreed in de weggelegd. Dan heb je dus een Bulgaarse onderneming, met een Bulgaarse vergunning en Bulgaars personeel. Vakbonden, maar ook sommige politici, zien het uitvlaggen met lede ogen aan omdat er geen gelijk speelveld is. Daar bedoelen zij mee:  omdat de lonen in Oost-Europa aanzienlijk lager zijn, is het niet eerlijk ten opzichte van Nederlandse vervoerders. Minister Asscher van Sociale Zaken tracht een dergelijk gelijk speelveld te creëren door op Europees niveau te lobbyen.  SP Europarlementariër Dennis de Jong noemde het uitvlaggen van Nederlandse vervoerders, onlangs crimineel (!). Ondernemers vlaggen natuurlijk uit vanwege de loonkosten. Als arbeid 50% van de totale kosten uitmaakt dan loont het om daarop te besparen, zeker in een branche waar de marges niet groot zijn. Maar wat maakt Nederlandse arbeid dan zo duur? Bekend is dat een Nederlandse werkgever door allerlei overheidsmaatregelen tot 25 % van de bruto loonkosten nog eens aan de overheid dient te voldoen.  Tel je daar de verplichte ((pre)pensioen,- en SOOB-) afdrachten bij op dan loopt dat aardig op. Arbeid is (soms onnodig) duur gemaakt.  Je kunt een ondernemer dan niet verwijten dat hij zoekt naar alternatieven. Dan moet je ook kijken of je als staat iets moet veranderen. En vergis u niet, dat kan ook.  Of dacht u dat bedrijven als Nike en Ikea per toeval hun hoofdvestiging in Nederland hebben. Die bedrijven hebben Nederland gekozen omdat het in dit land kennelijk mogelijk is om afspraken (!) te maken met de Nederlandse Belastingdienst over welk gedeelte van de winst belasting wordt betaald.  Die maatregel levert Nederland miljarden op en duizenden banen. Ook dat is uitvlaggen. Wel mogelijk voor een multinational, niet voor een transportbedrijf.  Of neem de zogenaamde 30% regel.  Die maakt het bedrijven mogelijk, buitenlandse werknemers een onbelaste onkostenvergoeding te verschaffen van 30% van het loon. Dat geldt voor personeel met een specifieke deskundigheid. Niet voor chauffeurs, wel voor voetballers. De selectieve verontwaardiging van vakbonden en overheid en de heksenjacht  op gerenommeerde Nederlandse vervoerders , is stuitend. Wellicht kunnen politiek en vakbond eens denken aan de klomp boter op hun hoofd, alvorens de verwijtende vinger te wijzen naar de volgende Nederlandse vervoerder die uitvlagt.

 
Bron: TTM.nl